Ολυμπιακός, όπως λέμε… Heavy Metal Thunder
Ο «Manolo» γράφει για τον… refuse to lose Ολυμπιακό, ο οποίος… χόρεψε σε χαρντ ροκ ρυθμούς την Μονακό και της έδειξε πως… εδώ είναι Πειραιάς, κατακτώντας το 4ο εισιτήριο για το Final Four.
Η αναμονή τελείωσε. Ο Ολυμπιακός επιστρέφει ξανά στο final 4 της Euroleague, μετά από 5 χρόνια, που φάνηκαν σαν … αιώνας με όλα όσα μεσολάβησαν. Από την επιλογή του «μέχρι τέλους», ως τις αποφάσεις για ενδυνάμωση του ρόστερ, με επίκεντρο την επιστροφή στους εγχώριους τίτλους και την Ευρωπαϊκή καταξίωση, η διοίκηση διάλεξε για άλλη μια φορά το δύσκολο δρόμο, όπως στο παρελθόν. Και η δικαίωση δεν άργησε να έρθει.
Εξάλλου, ο δύσκολος δρόμος είναι αυτός που ταιριάζει στην ομάδα, όπως έχει αποδείξει πολλάκις το παρελθόν, αλλά και το παρόν. Η σειρά με τη σκληρή Monaco εξελίχθηκε όπως αρμόζει στην ιστορία του refuse to lose Ολυμπιακού, του παραδοσιακού, του «ορθόδοξου», του boogeyman της Ευρώπης, της ομάδας με τις 7 ζωές, που ακόμη και αν έχει ξοδέψει τις 6 πρώτες του, την τελευταία θα την υπερασπιστεί με κάθε τρόπο.
Οι ερυθρόλευκοι, σε μια ακόμη σειρά play off (και όχι μόνο), έδειξαν το «μέταλλο» τους ως οργανισμός. Ένα σύνολο «heavy metal» που δεν λυγίζει εύκολα, που και στις κακοτοπιές που θα προκύψουν, βρίσκει τα ψυχικά αποθέματα και τη δύναμη να επικρατήσει του αντιπάλου, όσο και αν οι συνθήκες δεν είναι οι ευνοϊκότερες. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τα 5 παιχνίδια με τη Monaco δεν υπάρχει. Ο Ολυμπιακός βρέθηκε από το ζενίθ του πρώτου αγώνα στο ναδίρ του δεύτερου. Όταν αρκετοί τον είχαν ξεγράψει, λόγω της φόρμας και momentum της Λερναίας Ύδρας–Monaco, εκείνος κατάφερε να πάρει ένα έστω παιχνίδι στο Πριγκιπάτο, γυρνώντας τη σειρά στο «καυτό» ΣΕΦ.
Παρόλα αυτά, ο προβληματισμός στις τάξεις των ερυθρόλευκων φιλάθλων ήταν έντονος. Οι Μονεγάσκοι με άγνοια κινδύνου, με ατομικό ταλέντο, με βάθος σε κάθε θέση έδειχναν ότι αν μη τι άλλο θα ήταν σκληρό καρύδι. Η εμφάνιση και νίκη τους στο break στο ΣΕΦ ήταν το καλύτερο καμπανάκι. Από την άλλη ο Ολυμπιακός είχε να αντιπαρατάξει την εμπειρία του, τη δύναμη της έδρας και την ποιότητα κάποιων παικτών, τόσο αυτών που τον είχαν κρατήσει στα προηγούμενα παιχνίδια, όσο και εκείνων που το ξέσπασμα τους ήταν θέμα χρόνου…
Ξέχασα κάτι; Μα φυσικά! Το «μέταλλο», τα intangibles που έχει αυτή η ομάδα, όλα εκείνα που δεν φαίνονται στη στατιστική, αλλά εμφανίζονται όταν υπάρχει ανάγκη και δίνουν τη λύση.
Το σκηνικό για την 5η αναμέτρηση της πιο δραματικής φετινής σειράς (και μια από τις πιο επικές όλων των εποχών στην Euroleague) ήταν ιδανικό για ένα μεγάλο παιχνίδι. Μάλιστα στις κερκίδες υπήρχαν πολλοί επίτιμοι προσκεκλημένοι, από το δικό μας «θρύλο» Σπανούλη, μέχρι τον αστέρα του NBA, Kevin Durant και τη βραβευμένη ηθοποιό Emma Stone! Και όλοι οι πρωταγωνιστές εντός παρκέ φρόντισαν να τους αποζημιώσουν.
Το παιχνίδι στο ξεκίνημά του θύμισε πολύ εκείνο της Μ. Παρασκευής, δηλαδή το δεύτερο της σειράς. Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε δυνατά μεν, προηγούμενος 6 – 2, η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη δε… Πνιγμένος στην πίεση ενός do-or-die αγώνα, με το λογικό άγχος του φαβορί, η επιθετική του λειτουργία δεν ήταν η καλύτερη δυνατή, με άστοχες προσπάθειες, λάθη και μέτριες επιλογές. Ωστόσο, ήταν η άμυνα του αυτή που του έδινε ενέργεια, που τον ανέβαζε στον αφρό, κρατώντας τον κοντά στο σκορ και μη επιτρέποντας στη Monaco να ξεφύγει και να κάνει το παιχνίδι της στο 1ο δεκάλεπτο. Το σκορ μέχρι εκείνο το σημείο ήταν ενδεικτικό, με τους φιλοξενούμενους να προηγούνται 11 – 13. Για τον Ολυμπιακό, οι Παπανικολάου και Wall-kup (MVP της σειράς) είχαν μπει στο κλίμα του αγώνα, ενώ ο Dorsey ξανά έδειχνε να «ψάχνεται» στα πρώτα λεπτά.
Και ενώ περιμέναμε η άμυνα να αποτελέσει εφαλτήριο και να έρθει το επιθετικό ξέσπασμα των ερυθρόλευκων για να προηγηθούν και να πάρουν το «πάνω χέρι», η Monaco έβγαλε όχι ένα, αλλά δύο κεφάλια! Ο Ολυμπιακός που ήταν τόσο συγκεντρωμένος και αποτελεσματικός στα μετόπισθεν, έχοντας περιορίσει τη δράση του James και «βγάζοντας» εκτός αγώνα τον Bacon, ο οποίος φάνηκε να εκνευρίζεται από την άμυνα του Παπανικολάου, είδε τους Lee και Ouattara να τον πληγώνουν. Τα 5 δικά τους τρίποντα ήταν εκείνα που όχι μόνο έδωσαν γρήγορα αέρα 11 πόντων (19 – 30) στην ομάδα τους, αλλά και την ψυχολογία με το μέρος τους. Σας είχαμε αναφέρει ότι πάντοτε στο 5ο παιχνίδι εμφανίζεται ένας απρόσμενος ήρωας, κάποιος που δεν υπολογίζει ο αντίπαλος και κάνει τη ζημιά. Για τη Monaco, λοιπόν, έμελλε να είναι ο Γάλλος G/F εκείνος που θα αναλάμβανε αυτό το ρόλο (ευτυχώς για τον Ολυμπιακό «μίλησε» αργότερα ο δικός του κρυφός άσος, ο Hassan Martin).
Πάνω που ο Ολυμπιακός έδειχνε έτοιμος να καταρρεύσει, στα μισά του 2ου δεκαλέπτου, μη βρίσκοντας λύσεις επιθετικά και με το περιφερειακό δίδυμο Σλούκα – Λαρεντζάκη να μην προσφέρει ιδιαίτερα, στα λεπτά που αγωνίστηκε, ήταν ο McKissic … ο από μηχανής Θεός του!
Με προσωπικούς παλικαρίσιους πόντους, με συνεχόμενα goal foul, ένα τρίποντο και γενικά μέγα πάθος, έσπρωξε τους ερυθρόλευκους εντός και εκτός παρκέ, με την κερκίδα να τον ακολουθεί! Ο Ολυμπιακός δεν άφησε τη Monaco να πάρει μεγαλύτερη διαφορά, σε ένα κρίσιμο σημείο για την εξέλιξη του αγώνα. Ωστόσο, το σκορ της 2ης περιόδου (30 – 35), δεν ήταν καλός οιωνός για τη συνέχεια, με τη Monaco να έχει επιβάλλει το ρυθμό της, βρίσκοντας momentum μέσα από την επίθεση. Αντίθετα, καλός οιωνός ήταν το εύστοχο τρίποντο του Walkup πριν το φινάλε της ανάπαυλας, κάνοντας το 41 – 48 και στέλνοντας με άλλο αέρα τους συμπαίκτες του στα αποδυτήρια…
Η εικόνα του 1ου ημιχρόνου έδειχνε ότι θα οδηγούμασταν σε ντέρμπι, με την Monaco, για πρώτη φορά μετά το 2ο παιχνίδι να είναι πολύ εύστοχη από μακρινή απόσταση και να βάζει δύσκολα στον Ολυμπιακό, ο οποίος ουσιαστικά έψαχνε ένα καλό διάστημα με ισορροπία σε άμυνα και επίθεση για να μπορέσει να ελέγξει τον αγώνα. Το καλό ξεκίνημα στην επανάληψη επιθετικά βοήθησε να «λυθούν» τα χέρια, αλλά τα αμυντικά προβλήματα παρέμεναν, με τους Μονεγάσκους να έχουν μια 4αδα στην περιφέρεια (James, Lee, Ouattara και εσχάτως Bacon) που έδειχνε ασταμάτητη. Ακόμη και όταν ο Ολυμπιακός πλησίασε στους 2 πόντους, ο Andjusic με ένα τρελό τρίποντο αποκατέστησε τη διαφορά. Στο ίδιο μοτίβο και ο James, με δικά του καλάθια, έφερε τη Monaco μπροστά με +8 (45 – 53). Εκεί ήταν η καμπή του χθεσινού παιχνιδιού, το σημείο όπου ο διακόπτης γύρισε…
Αρχικά το τρίποντο του Βεζένκοβ πατώντας στις μύτες των ποδιών του άναψε τη σπίθα στο φυτίλι. Η συνέχεια θα ανήκε στο Walkup, ο οποίος με 7 προσωπικούς πόντους (ένα τρίποντο, ένα drive και ένα κάρφωμα στον αιφνιδιασμό μετά από κλέψιμο) «έβαλε φωτιά» στο ΣΕΦ! Οι δύο ομάδες ήταν ξανά ισόπαλες μετά από ώρα στο 55 – 55 και ο αγώνας θα ξεκινούσε ξανά από την αρχή…
Η συνέχεια ήταν ροντέο με τους αντιπάλους να πηγαίνουν χέρι – χέρι και η μέγιστη τιμή της διαφοράς να είναι +4 για τους Μονεγάσκους, με το side step τρίποντο του James από τη γωνία που έκανε το 66 – 70. Όμως, είπαμε, ο Ολυμπιακός είχε ακόμη μία ζωή και δεν θα την άφηνε να πάει χαμένη. Οι λύσεις που έδωσε ο Martin με 9 πόντους, κυρίως μέσα από p’n’r δράσεις με το Σλούκα, η άνοδος του clutch Έλληνα guard, ο οποίος σκόραρε αποκλειστικά στο φινάλε του παιχνιδιού, καθορίζοντας την έκβαση του αγώνα και η ορμή που έδειξε όλη η ομάδα, την παρέσυρε στη νίκη. Τα 4 φάουλ των Lee και James βοήθησαν τον Ολυμπιακό να πιέσει στην περιφέρεια τη Monaco και το δικό του σχήμα με 3 guard (Σλούκα, Walkup και Dorsey) έδωσε στον ίδιο καλή κυκλοφορία και σκορ από προσωπικές φάσεις. Η πλάστιγγα πλέον άρχισε να γέρνει προς την ερυθρόλευκη μεριά, εκείνη των Πειραιωτών. Αυτή τη φορά η ευστοχία στις βολές, όπως και στο 3ο παιχνίδι, θα ήταν σύμμαχος του, με τον Σλούκα, αλλά και τον Martin, όταν χρειάστηκε, να είναι ψύχραιμοι.
Ο Ολυμπιακός ρίσκαρε όσο έπρεπε και νίκησε. Έδωσε το τρίποντο στον Motiejunas, ο οποίος αστόχησε σε δύο συνεχόμενα, είδε τον Ouattara να μη συνεχίζει με τον ίδιο ρυθμό και όσο μπόρεσε, περιόρισε τη δράση των Bacon, James, η ζημιά από τους οποίους ήταν σε λογικά πλαίσια και σίγουρα όχι ανεπανόρθωτη. Γενικά, ο Ολυμπιακός στο 2ο ημίχρονο έδειξε μεγάλη ψυχραιμία και κυνικότητα στην επίθεση, είχε καλές επιλογές και στόχευε στις αδυναμίες της άμυνας των Μονεγάσκων, έπαιρνε και με το παραπάνω ό,τι του έδινε η αντίπαλη άμυνα! Σε ένα παιχνίδι, όπου οι εναλλαγές στο σκορ ήταν τουλάχιστον 11, χρειάστηκε όμως και η ψυχή και το «μέταλλο» που σας αναφέραμε για να έρθει αυτή η πρόκριση. Και σίγουρα λίγη τρέλα από τον «άνιωθο» Dorsey, ο οποίος με το σκορ στο 91 – 88, με 1 λεπτό να απομένει και την ομάδα να έχει χρόνο για επίθεση, πήρε την απόφαση για γρήγορο τρίποντο. Αυτό ήταν και ο ορισμός του dagger 3, μια μαχαιριά, η τελευταία στη Monaco που την έριξε κάτω…
Η τρέλα συνεχίστηκε βέβαια και μετά τη λήξη του αγώνα, με τους ερυθρόλευκους οπαδούς να εισβάλλον ξανά στον αγωνιστικό χώρο και να πανηγυρίζουν όπως το 2015! Η χαρά ήταν έκδηλη σε όλους τους συντελεστές αυτού του θριάμβου και γενικότερα της φετινής σεζόν, από τους προέδρους μέχρι τους φροντιστές. Οι εικόνες από τα αποδυτήρια και οι δηλώσεις απέδειξαν για άλλη μια φορά το οικογενειακό κλίμα που επικρατεί και το οποίο αποτελεί πάντοτε εχέγγυο επιτυχίας σε αυτό το επίπεδο.
Φυσικά, πέραν των πρωταγωνιστών εντός παρκέ, δεν μπορεί να μη γίνει αναφορά και στον κόουτς Μπαρτζώκα, ο οποίος στη δεύτερη του θητεία στον Πειραιά θα ταξιδέψει σε ακόμη ένα final 4 με τους ερυθρόλευκους. Σε μια δύσκολη συγκυρία για τον οργανισμό, μπόρεσε και έβαλε ξανά τη σφραγίδα του, αναμορφώνοντας την ομάδα και κάνοντας τη να μοιάζει με εκείνη τη «φονική μηχανή» προ δεκαετίας! Σε όλους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια, γιατί όπως και ο ίδιος τόνισε μετά το παιχνίδι, ο Ολυμπιακός προκρίνεται σε ένα final 4, έχοντας πολύ χαμηλότερο μπάτζετ από τους ανταγωνιστές του και ξεπερνώντας κάθε προσδοκία στην αρχή της σεζόν.
Είναι μια επιτυχία που την πιστώνεται η ομάδα εξ ολοκλήρου, καθώς μπόρεσε να υπερβεί τον αρχικό της στόχο, αυτόν της εισόδου στα play off και πλέον θα πάει στο Βελιγράδι, χωρίς άγχος και φόβο, αλλά με πάθος και με όλη την εμπειρία που κουβαλάει (11η συμμετοχή του, αριθμός – ρεκόρ για ελληνική ομάδα). Όμως, ακόμη και αν δεν τα κατάφερνε, αξίζει σίγουρα παραπάνω πίστη από όλους και όχι μόνιμη κριτική και ισοπέδωση μετά από ήττες. Αυτός ο Ολυμπιακός δεν είναι για δάκρυα λύπης, παρά μόνο για δάκρυα χαράς. Τρέφεται από κάθε λογής προκλήσεις, αλλά δεν χρειάζεται και συνεχή αμφισβήτηση, έχει κερδίσει με το σπαθί του, από το «αίμα» των αντιπάλων, την αναγνώριση της αξίας του. Οι κραυγές από αρκετούς μετά τη βαριά ήττα στο 2ο παιχνίδι και η γκρίνια, έγιναν μονομιάς επιδοκιμασίες, αλλά πρέπει όλοι να θυμόμαστε ότι στα δύσκολα φαίνεται η στήριξη.
Κάπου μπορεί να σας κούρασα με αυτά, ωστόσο είναι τέτοια η φόρτιση και οι μαγικές στιγμές που ζει ξανά αυτή η ομάδα, είναι τέτοιο το legacy που αφήνει στις επόμενες γενιές, αναβιώνοντας χρόνια δοξασμένα, που δεν μπορούμε να αναλωθούμε μόνο σε μια απλή αναφορά ή ανάλυση του παιχνιδιού και της σειράς. Για να καταλάβετε το μέγεθος αυτής της ομάδας στην Ευρώπη, δεν είναι μόνο τα 3 κύπελλα, οι 8 τελικοί και οι 11 παρουσίες σε F4. Δεν είναι μόνο οι μεγάλες νίκες επί δυνατών αντιπάλων και το δέος που προκαλεί. Είναι όλη η αύρα που «βγάζει», η μαχητική ψυχή, ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει για τον Ολυμπιακό, κανένας αγώνας δεν έχει κριθεί, όσο πίσω και αν βρίσκεται στο σκορ, σε οποιοδήποτε σημείο του παιχνιδιού, σε όσο κακή κατάσταση και αν είναι ο ίδιος. Μπορεί σε μερικά χρόνια να μνημονεύονται παρόμοιες νίκες και ανατροπές άλλων ομάδων, ως «Ολυμπιακές» και αυτή είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά, για μια ομάδα που τα τελευταία 30 χρόνια έχει φθάσει στην κορυφή με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο!
This is Piraeus, this is Olympiacos. Και αν δεν σας αρκούν τα λόγια, αν θέλετε να δείτε πως οι ερυθρόλευκοι έφθασαν στην Ευρωπαϊκή Ιθάκη τους, το παρακάτω βίντεο, με στιγμές από final 4, θα σας βοηθήσει να φρεσκάρετε τη μνήμη σας. Η ιστορία συνεχίζεται και οι πρώτες μέρες της υπόλοιπης ζωής του Ολυμπιακού προβλέπονται συναρπαστικές…