Όταν καταργούνται τα όρια ακολουθεί το χάος
Γράφει ο Μιχάλης Στεφάνου.
Στην αρχή της χρονιάς, όταν πολλοί είχαν την αφέλεια ονειρεύονται νέα ήθη κι έθιμα, άνθηση του πολιτισμού και αβρότητες, κάποιοι άλλοι διατηρούσαν τις επιφυλάξεις τους. Βλέπετε, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη ούτε, ούτε φυσικά αλλάζει η κουλτούρα μιας κοινωνίας ή το κύρος των θεσμών.
Η κατάσταση στο ελληνικό μπάσκετ και ιδιαίτερα σε ό,τι έχει να κάνει με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό διαμορφώνεται από έναν πολύ απλό συσχετισμό: Ενεργός Δημήτρης Γιαννακόπουλος, σημαίνει αυξημένη τοξικότητα.
Μια τοξικότητα που φυσικά δεν εξαντλείται στο δικό του πρόσωπο και από την στιγμή που απελευθερώνεται στην ατμόσφαιρα παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, αλλά πηγάζει από το πώς αντιλαμβάνεται ο ίδιος τα πράγματα. Από μια διαρκή αίσθηση ότι ο κόσμος του ανήκει. Άλλωστε, βρίσκεται πλέον τόσα χρόνια στο χώρο, που το δείγμα γραφής του είναι μεγάλο και δεν χωράει παρερμηνείες.
Δεν είναι το θέμα ο Μπαρτζώκας, ο Μπαρτζώκας είναι απλά ο σημερινός «εχθρός». Κάποτε ήταν ο Σπανούλης, οι Αγγελοπουλοι, ο Σκινδηλιας, ο Λιόλιος, ο Μπερτομεου, ο Ιτούδης, τα μπράτσα του Ντορσεϊ, ο πρωθυπουργός, ο υπουργός, ο δημοσιογράφος, ο χρήστης του twitter. Πάντα υπήρχε ένας φταίχτης (ή και περισσότεροι) που συγκέντρωνε τα πυρά, ακόμα και εντός των τειχών (Παπαγιάννης, προηγούμενο διοικητικό σχήμα, οργανωμένοι και πιο παλιά Ομπράντοβιτς κλπ).
Σε κάθε περίπτωση και για να μην σκαλίζουμε άλλο το παρελθόν, αφού σκοπός είναι να πάμε επιτέλους μπροστά, πρέπει να γίνει κατανοητό το εξής: Δεν μπορείς να θάβεις και να ξεθάβεις το τσεκούρι του πολέμου όποτε σου καπνίσει και μετά να περιμένεις να σε πάρει κανείς στα σοβαρά. Δεν μπορείς από τη μία να σηκώνεις κασκόλ «όχι βία στο μπάσκετ» και από την άλλη να βγαίνεις και να λες ότι ο αντίπαλος προπονητής «τρώει την μια π… μετά την άλλη». Απλά δεν γίνεται.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας αντιμετωπίζει μια μεθοδευμένη και πρωτοφανή στοχοποίηση που ξεκινάει από τον ίδιο τον ιδιοκτήτη της ΚΑΕ Παναθηναικός και γιγαντώνεται από παράπλευρους σε αυτόν μηχανισμούς προπαγάνδας, οι οποίοι δυστυχώς επηρεάζουν μια μεγάλη μερίδα οπαδών του Παναθηναϊκού. Ως εκ τούτου, αντιμετωπίζεται σαν επικηρυγμένος στο ΟΑΚΑ, συγκεντρώνοντας πάνω του τόνους λάσπης και ασέβειας.
Κάποιες φορές κρατάει τον έλεγχο, κάποιες άλλες "σπάει" και φτάνει σε αντιδράσεις που δεν συμφωνούν με το επίπεδο που έχει ως προπονητής και την ποιότητα που έχει ως άνθρωπος. Είναι λάθος του και εφόσον η συμπεριφορά του επισύρει κάποια τιμωρία θα πρέπει και να του επιβάλλεται, όπως και σε οποιονδήποτε άλλο παραβιάζει τους κανονισμούς. Η θέση που επέλεξε να έχει τον υποχρεώνει να είναι πιο προσεκτικός, πιο εγκρατής και πιο ανθεκτικός.
Κάποια στιγμή, όμως, σε αυτή τη χώρα, πρέπει να δούμε ΠΡΩΤΑ τα αίτια και μετά τις συνέπειες. Πρώτα τη δράση και μετά την αντίδραση. Δεν είναι δυνατόν, μόνιμα να ενοχοποιείται το θύμα περισσότερο από τον θύτη. Δεν είναι δυνατόν να θριαμβεύει το victim blaming σε όλες εκφάνσεις της ζωής. Να φταίει το ανήλικο που κακοποιήθηκε επειδή "δεν είχε γονείς να το μαζέψουν", να φταίει η γυναίκα που βιάστηκε επειδή "προκαλούσε με το ντύσιμό της", να φταίνε οι γονείς των σκοτωμένων παιδιών επειδή ζητούν δικαιοσύνη, ενώ "θα έπρεπε ο πόνος τους να είναι βουβός".
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι ΠΡΩΤΑ θύμα μιας ανεπίτρεπτης και εξοντωτικής ανθρωποφαγίας και μετά, βέβαια, έχει και εκείνος την ευθύνη των πράξεων του. Με αυτή τη σειρά. Δεν γίνεται να αγνοούμε το πρώτο και να κοιτάζουμε μόνο το δεύτερο. Ο ίδιος δεν έχει εξουσία στα χέρια του. Ό,τι κάνει και λέει μένει στο γήπεδο, δεν βγαίνει στα σόσιαλ να δώσει συνέχεια με δεκάδες αναρτήσεις, ούτε μπορεί να καλέσει σε λογομαχία τους υβριστές του.
Προχθές ο Αταμαν έπρεπε να αποβληθεί, όχι μία, αλλά δύο φορές. Καλώς ή κακώς οι διαιτητές δεν το έπραξαν, το παιχνίδι συνεχίστηκε κι ο Παναθηναϊκός κέρδισε δίκαια. Δεν στοχοποίησε κανείς τον Τούρκο προπονητή, ούτε ξεπήδησαν 10 άρθρα εναντίον του. Ό,τι συμβαίνει στο παρκέ εμπίπτει στους κανόνες του παιχνιδιού και πρέπει να σταματάει εκεί.
Αυτό που συμβαίνει με τον Μπαρτζωκα έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Κι όταν τα όρια καταργούνται ακολουθεί το χάος...